Skip to main content

ஒரு அழகிய கனவு...!
















விலை பேசி முடித்து விட்டேன்.... நாம் குடியிருந்த வீட்டினை....! கடைசியாய் ஒரு முறை நான் கண்ட கனவுகளை கண்டு செல்லலாம் என்று காம்பவுண்ட் கேட்டினை தள்ளும் போதே... முகப்பு ஓரமாய் இருக்கும் அறைக்குள் இருக்கும் நமது படுக்கையறை வழியே ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் முகம் இன்னும் மாயையாய் என் புத்திக்குள் இருந்து எட்டிப் பார்க்கிறது...

காதலையும், கனவுகளையும் ஒன்றாக்கி நாம் குடியேறிய அந்த முதல் தினத்தை எப்படி மறக்க...? சிறகு முளைத்த பட்டாம் பூச்சியாய் வீட்டிற்குள் பரவசமாய் அங்கும் இங்கும் நாம் சுற்றித் திரிந்த நாட்கள் எவ்வளவு அருமையானவை....! காதலின் தொடர் பாதையில் திருமணம் என்பது ஒரு சடங்காகிப் போக நீ என் மனைவியாகிப் போனாய்...

காலையில் நீ எப்போதும் கொடுக்கும் காஃபியில் காதல் நிறைந்திருக்கும் சர்க்கரையாய் காமம் கலந்திருக்கும். நீர் சொட்டும் தலைக்கு நீ சுற்றியிருக்கும் அந்த டவலையும் தாண்டி நீர் சொட்டும் காட்சியை ஒரு வேளை நான் ஓவியானியிருந்தால் அதை ஒப்பற்ற சித்திரமாக்கியிருப்பேன்..

கவிஞனானதால்.. வார்த்தைகளுக்குள் அதைக் கொண்டு வரப் போராடிப் போராடி.... முழுமையாய் அதை வார்த்தைப் படுத்த முடியாமல் பேனாவை நான் உடைத்தெறிந்த போது நீ... ஒரு குழந்தையை போல நீ சிரித்தது கண்டு நானும் ஒரு குழந்தையாகிப் போனேன் உன்னிடம்...!

ஒரு காவியமாய்
துண்டுக்குள்
சுற்றிக் கிடந்த
உன் கேசத்தின்
ஒற்றை முடி கொடேன்
என் கவிதைப் புத்தகத்தின்
ஏதேனும் ஒரு பக்கத்திற்கு
உயிர் கொடுக்கட்டும்!

***

ஒரு சிலையோடு
எப்படி குடும்பம் நடத்த
கலவரமாய் குழப்புகிறதடி
உன் அழகு!

***

உதடுகளால்
என் உதடு தொட்டு
என் உயிருக்குத் தானே
நீ ஒத்தடம்
கொடுக்கிறாய் எப்போதும்!

***

காதலை சொல்ல
வழியற்றுப் போய்
காமம் கொள்ளும்
என் காதலை
நீ அறிவாயா?


தினசரிகளில் நீ காதலை கண்களிலும் நான் காலண்டர் காகிதத்திலும் கொடுத்து பரிமாறிக் கொண்டிருந்த பொழுதுகள் அவை...! நான் கூட உன்னிடம் அடிக்கடி கூறியிருக்கிறேன்.....சுவர்க்கம் ஒன்று என்று ஏன் மனிதன் எங்கேயோ கற்பிதம் கொள்கிறான், நான் வேண்டுமானால் பகிங்கரப்படுத்தி விடவா? நான் வசிப்பது சுவர்க்கத்திலென்று! உன் மடியில் படுத்துக் கொண்டு நான் கேட்ட நாட்கள் எல்லாம் வானவில்லைப் போல அழகான நிறம் கொண்ட நாட்கள்தானே....!

மெளனமாய் சுற்றி வந்து கொண்டிருக்கிறேன்.. உன் நினைவுகள் நிரம்பிக் கிடக்கும் உன்னோடு வசித்த இந்த வீட்டின் மூலைகளுக்குள்...! வெறிச்சோடி கிடக்கும் வீட்டுக்குள் வெளிச்சமில்லை நான் விளக்கிட்ட பின்னரும்...! வெளிச்சம் நீ என்றுதானே அடிக்கடி சொல்வேன் நான் இன்று மட்டும் மாற்றுவேனா என்ன?

இதோ.. இந்தக் குளியலறை என்னை கண் சிமிட்டிக் கூப்பிடுகிறது...! மெல்ல திரும்பிப் பார்க்கிறேன். வெட்கத்தில் அது என்னைப் பார்த்து மெளனமாய் ஏதேதோ கதைகள் கூறி மெலிதாய் ஏதோ நினைவுகளை மனதினில் பதிக்க.... ஒரு பெருமூச்சாய் எல்லா விளையாட்டுக்களும் வெளிச் செல்கிறது.

இதோ..பார்க்கக் கூடாது என்று நான் முடிவு செய்து வைத்திருந்த நமது படுக்கையறையை வேறு வழியற்று வெறித்துப் பார்க்கிறேன். பிரபஞ்ச சூட்சுமத்தின் இத்தியாதிகளை தன்னுள் நிறைத்து வைத்திருக்கும் காமமென்னும் கடலை நாம் கடந்த இடம்.

மோகத்தில் மேகங்கள் உரசி பெருமழை பெய்விப்பது போல தாகத்தில் நாம் உரசி...சாந்தியடைந்து தட்சிணாமூர்த்தி தத்துவத்தை கற்று தேர்ந்து கலவி செய்த இடம். இருந்ததனை இருந்ததுபோல இருந்து காட்டி வாய் பேசாமல் பிரபஞ்ச ரகசியத்தின் நிழல்தனை தொட்ட இடம்...!

நானற்று, நீயுமற்று வெறுமனே இருந்து மூல இருப்பினை உணரவைத்த காமத்தின் உச்சத்தில் கடவுளைக் கண்டோம் என்று மானசீகமாய் எழுதி கையெழுத்திட்ட ஒரு மடம்.

இன்னும்
சிதறிக் கிடக்கிறது
நமது சிணுங்கல்களோடு
கூடிய உன் கொலுசொலியும்
வளையோசையும்...!

மெலிதாய் பரவிக்
கிடக்கும் மல்லிகை வாசத்தை
பிறப்பிப்பது இந்த
அறையா? அல்லது
என் மூளையா?

ஆச்சர்யமாய் என் பின்னந்தலையத் தட்டிக் கொண்டு...என்னை கட்டாயமாய் நகர்த்திக் கொண்டு கடைக்கண் கண்ணீரோடு வெளியே வருகிறேன்..! அடுப்பங்கறைப் பக்கமாய் கடக்கையில் உனக்காக நான் வார்த்த தோசைகள் எல்லாம்..எ நினைவுக்கு வந்ததுதான் விட்டது...! என் ஆசைகளைப் போல எல்லாம் கருகிப் போய் விட்டன....உணவோடு சேர்த்து எனக்கு உயிரையும் ஊட்டிய இடம் இன்று மயானக் காடாய்....!

பூஜையறைக்கு பள்ளியறை என்றும் படுக்கையறைக்கு பூஜை அறை என்றும் நாம் பெயரிட்டு விளையாடியது என் நினைவுகளுக்குள் நீச்சலடித்துக் கொண்டிருந்தது. ஆமாம் இரண்டின் மூலம் முக்தி நோக்கிய பயணம் தானே செய்தோம்...!

வாசல், கொல்லை, தோட்டம், நம் குட்டி பிரபஞ்சமான மொட்டை மாடி, நிஜ பிரபஞ்சமாம வெற்று வானம் என்று எல்லாமே என்னை குத்திக் கிழிக்கும் நினைவுகளோடு மிரட்ட இன்று நீயில்லை...

காதல் என்ற வார்த்தையை திருமணம் என்ற வாழ்க்கை நியதியால் வென்றோம். திருமணம் காதலைத் தின்று ஏதேதோ புரிதலின்மைகளை மெதுவாய் நம்மில் கரைத்து கடைசியில் கோபமாய் மாறி நீயும் நானும் ஒரு ஒருவர் எரித்து விடுவது போல மோதிக் கொண்ட நமது கடைசி நேர காட்சிகளை நான் மறக்கவே விரும்புகிறேன்.

அடிக்கடி நமக்குள் சண்டையைக் கொண்டு வந்த காரணங்கள் வெற்று என்று கூறியிருக்கிறேன். நீ என்னை வார்த்தைகளால் குதறியிருக்கிறாய், பதிலுக்கு நானும் ஒரு தெரு நாயாய் சீறியிருக்கிறேன். காரணங்களை வகைப்படுத்திப் பார்க்க மனது இப்போதும் நடுங்குகிறது.

காதலை எப்போதும் மனித மனக் கோளாறுகள் வென்று விடுகின்றன. நமது தன்முனைப்பு என்னும் ஈ.கோ காதலாய் இருந்த போது விட்டுக் கொடுத்து அனுபவித்தது ஆனால் கணவன் மனைவி என்று ஆன பின்பு...உனக்கு ஏற்றார் போல நான் இருக்க வேண்டும் என்று நீயும், என்னுடைய கட்டளையை நீ ஏற்க வேண்டும் என்று நானும்

அதிகாரத்தையும் அடக்கு முறையையும் மாறி மாறி நாம் பிரயோகம் செய்ததில் காதலென்னும் குழந்தையும், காமம் என்ற கடவுளும் மரித்தே போனார்கள்....!

ஏகாந்த வானின்
பறவைகள் நாம்...!
யார் யாரை
கூண்டுக்குள் அடைக்க.....?

இதோ விவகாரத்து கிடைத்து ஒரு வாரம் ஆகி விட்டது. சட்டம் ஒரு வெள்ளைப் பேப்பரில் கட்டளையாய் நம்மைப் பிரித்துப் போட்டது....!

இனி...
உனக்கு நீ....!
எனக்கு நான்...!


நினைவுகளுக்குள் நீந்தி முடித்து விட்டேன் பெண்ணே...! உனக்காக நான் எழுப்பிய வீடென்னும் கட்டிடத்தையும் விற்று விட்டேன்....! எண்ணங்கள் என்னை முறுக்கியெடுக்க மீண்டும் உன்னோடு வாழ்ந்த வீட்டினை ஏக்கமாய் பார்த்த்து விட்டு காம்பவுண்டின் இரும்புக் கதவினை அடைக்கிறேன்....

மீண்டும் உன் முகம்......முகப்போர அறையினுள் இருந்து எட்டிப் பார்க்கிறது...!

மெல்ல என்னுள் சிரித்துக் கொண்டு.. அண்ணாந்து வானம் பார்க்கிறேன்...

அலையும் மேகங்கள்
கலையும் கனவுகள் போல
இருக்கும் இல்லாமைகள்...
என் வாழ்க்கையைப் போல...!

ஆமாம் கனவுகள் எல்லாம் கலைவதற்குதானே...! நான் கண்டதும் ஒரு அழகிய கனவுதான்...!

நான் நடந்து கொண்டிருந்தேன்!


தேவா. S



Comments

கதை நாணயத்தின் இரு பக்கங்களையும் சொல்லுவது போல் உள்ளது :)

இரவு பகல்
பித்தன் புத்தன்
கோவைசரளா அனுஷ்கா :)
//மோகத்தில் மேகங்கள் உரசி பெருமழை பெய்விப்பது போல தாகத்தில் நாம் உரசி...//


....என்னமா வார்த்தகள்ல விளையாடுறீங்க... முழு கட்டுரையும்.. கண் முன் சித்திரமாய்..!!!

ரொம்ப பிடிச்சிருந்ததுங்க..!! :))
Anonymous said…
''..அதிகாரத்தையும் அடக்கு முறையையும் மாறி மாறி நாம் பிரயோகம் செய்ததில் காதலென்னும் குழந்தையும், காமம் என்ற கடவுளும் மரித்தே போனார்கள்....!''
இது தானே பிரிவுகளிற்கெல்லாம் மூல காரணம். நன்றாக எழுதப்பட்டுள்ளது.
இனிய வாழ்த்து.

(ஏகாந்த வானின்
பறவைகள் ...!
யார் யாரை
கூண்டுக்குள் அடைக்க.....?)
வேதா. இலங்காதிலகம்.

Popular posts from this blog

ஆனந்த யாழை மீட்டுகிறாய்.....!

ஒரு அடைமழை நாளில் அதன் சாரலை வாங்கிக் கொண்டு வாசலோரம் அமர்ந்திருக்கையில் கிடக்கும் சுகமொன்றை நீ பிறந்த அன்று உணர்ந்தேன் என் மகளே...! கனவுகளோடு வாழ்க்கையைத் தொடங்கியவனின் மடியில் வந்து விழுந்த கவிதையொன்று என் கண் முன்னே வளர்ந்து நின்று அன்பினால் என்னை ஆளும் விந்தையொன்றை காலம் எனக்கு சமைத்துக் கொடுத்ததடி பெண்ணே உன் வடிவில்..! உன் செல்லக் கோபங்களும், தொடர்ச்சியான கேள்விகளும், ஆளுமையான அதிகாரமும் தீர்ந்தே போகாத நேசமும் என்று இறவனின் கரங்கள் நேரடியாய் என்னை ஆசிர்வதிக்கும் அலாதி சுகத்தை நீதானடி எனக்கு எப்போதும் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறாய்... ஜடை பின்னுமளவிற்கு உனக்கு முடி வளர்ந்திருந்த தினமொன்றில் நீ கவிதையாய் தலை துவட்டிக் கொண்டிருந்த அந்த கன்னிக்காட்சியை என் விழிகள் விரிய பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்....உன்னை இழுத்து அணைத்து உச்சி முகர்ந்து உனக்கான முதல் ஜடையை ஆசையாய் நான் பின்னிப் பார்க்கையில் ஆசையாய் தாயொருத்தி முதன் முதலாய் தன் குழந்தைக்கு முலை பொறுத்தி பாலூட்டும் சுகமொன்றை உணர்ந்தேன் என் மகளே...! உன் பிஞ்சு விரல்களில் நான் நகம் நறுக்கும் தருணங்களில் எல்

குணா....!

இந்தப் படம் வந்த 1992ல் எனக்கு பைத்தியக்காரத்தனமான படமாகத் தோன்றியது. முழுப்படமும் அபத்தமாய் தெரிந்தது. குணாவுக்கும் அபிராமிக்குமான காதல் காட்சிகள் மட்டும் கொஞ்சம் சலிப்பில்லாமல் தோன்றியது. மற்றபடி சுத்தமாய் பிடிக்காத ஒரு திரைப்படமாய்த்தான் குணா எனக்கு இருந்தது. காலங்கள் கடந்து இங்கும் அங்கும் பயணித்து ஏதேதோ காரியங்கள் அழிந்துபோய் காரணங்களை பிடித்துத் தொங்கிக் கொண்டிருந்த ஒரு உன்மத்த நிலை ஓய்ந்து போய் குணாவை இப்போது பார்க்கும் பொழுதுதான் புரிகிறது ஜீனியஸ் என்ற வார்த்தையின் அர்த்தம் என்னவென்று. கமல்ஹாசன் என்னும் நடிகனுக்குள் இருக்கும் தேடல்தான் நிஜமான ஆன்மீகமாய் இருக்க முடியும் ஆனால் அதை கமல் ஆன்மீகம் என்று ஒத்துக் கொள்ளமாட்டார். ஆன்மீகம் என்ற பதம் இப்போது எங்கெங்கோ யார் யாருக்கோ வெவ்வேறு காரணங்களுக்காகப் பயன்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் இந்தக் காலச்சூழலில் எனக்கும் கூட இந்த ஆன்மீகம் என்ற வார்த்தைப் பயன்பாடு கொஞ்சம் குமட்டிக் கொண்டுதான் வருகிறது. தேடலில் இருப்பவர்கள் தேடிக் கொண்டிருப்பவர்கள், இது எதனால், இதன் காரணம் என்ன? எனக்கு இப்படித் தோன்றுகிறதே ஏன்?  இந்த உடலுக்குள் தோன்றும் பல

இரவு...!

இரவுகளின் நீட்சிகள் படம் போல பகலிலும் தொடரும் ஒரு அற்புத அனுபவம் வாய்த்திருக்கிறதா உங்களுக்கு...? ஆமாம் இரவு எப்போதும் அலாதியானது...அதுதான் சத்தியத்தின் முகமும் கூட..வெளிச்சத்தின் மூலம் இருள்....! எல்லா ஒளிகளின் கருவறை. ஆதியில் இருந்தது இருளான சூன்யம்...சுன்யம்னா சலனமற்ற...ஒரு சப்தமில்லா அதுதான் எல்லாவற்றின் கருவறை. எதுவெல்லாம் ஜனிப்பிக்கிறதோ அதுவெல்லாம்...தாய் என்று சொல்வது எல்லாம் பெரும்பாலும் உருவாக்குவதலோடு அரவணைத்தலோடு சேர்ந்துதான் பார்க்கிறோம். பிரபஞ்ச மூலம் தாய். எல்லாவற்றையும் ஜனிப்பித்து, மரணித்து தன்னுள் அடக்கி வியாபித்து நிற்கும் பெருஞ்சக்தி. இந்த மூலத்தின் நிறம் இருளான சப்தமில்ல நிசப்தம். இந்த சாயலைத்தான் நான் இரவுகளில் பார்த்து லயித்துப் போய் அதோடு உறவாடுதல் ஒரு அலாதியான சுகத்தை எனக்கு கொடுத்து இருக்கிறது..உங்களுக்கும் கொடுக்கலாம் கொடுக்காமலும் இருக்கலாம்......அவரவர் மனோநிலை சார்ந்த விடயம் அது. இச்சைகள் தொலைத்த ஞானி போல சப்தங்கள் தொலைத்த இரவுகளை எப்போதும் காதலிக்கிறேன்.நிலவிருந்தால் ஒரு கதை சொல்லும் நிலவற்றிருந்தால் வேறு கதை சொல்லும்..சிரிக்கும் நட்சத்திர கூட்டமோ...தூரத்த