நிறைய நிறைய கனவுகளோடு கலர்க் கலரான ஆசைகளோடு ஒரு பட்டாம் பூச்சி மாதிரி இந்த பூமியில் பட படன்னு சிறகடிச்சு பறந்துட்டே போய்ட்டே இருக்கணும்னு இப்போ எல்லாம் தோணுது. வாழ்க்கையில் நமக்கு நிறைய சந்தோசமான நிகழ்வுகள் நடக்கிறது, சந்தோசமான நிகழ்வுகளை எல்லாம் நாம தள்ளி வச்சுட்டு அழுத்தி பிடிச்சு கஷ்டங்களையே நினைச்சுகிட்டு ஒரு வித சலிப்போடு வாழ்க்கைய நகர்த்திட்டு போய்கிட்டு இருக்கோம்.
கொஞ்சம் மாத்தி போட்டு கஷ்டங்களை எல்லாம் ஓரமா வச்சிக்கிட்டு ஒரு யூஸ் அண்ட் த்ரோ பொருளா நினைச்சு அனுபவிச்சுட்டு அப்புறமா தூக்கி கடாசிட்டு போய்கிட்டே இருக்கணும். வாழ்க்கையோட ஒவ்வொரு கணமும் மிக அற்புதமானது. வெயில் அடிக்குது, மழை பெய்யுது, இரவும் பகலும் சேர்ந்து ஒரு வித தாள கதியில எல்லாத்தையும் நகர்த்திக்கிட்டு போய்கிட்டே இருக்கு.
இதுல நான் நானா வாழறதுக்காக ரொம்ப சந்தோசப்படாம வேறு எதை எதையோ எல்லாம் எதுக்கு நினைச்சுகிட்டு ஒரு ஏக்கத்தோடயே, அது இல்லையே இது இல்லையேன்னு குற்ற உணர்ச்சியோட வாழணும்?
எனக்கு எது கிடைக்கணும் அப்டீன்னு முடிவு பண்றது நானாவே இருக்கணும். புறச் சூழலும் வேறு மனிதர்களுமா இருக்கவே கூடாதுன்னு தீர்மானமான ஒரு பாலிசி வச்சிகிட்டு இருக்கும் போது எது நம்மள என்ன பண்ணிடும்? என்கிட்ட இருக்குற பொருளையும் அந்தஸ்தையும் வச்சு இந்த சமூகம் என்ன மதிக்கணும்னா ஐ யம் வெரி சாரி.. ...அப்படிப்பட்ட சமூகத்துல வாழ்றத விட நான் காட்ல மிருகமாவே திரியறதுல ரொம்ப சந்தோசமா இருப்பேன்.
மரியாதை நமக்கு அடுத்தவங்க கொடுக்கணும் அப்டீன்னு எதிர்பார்த்து போலியான வேசத்தை வெளியில போட்டு கிட்டு தம் பிடிச்சு பிடிச்சு வாழ்றதுல என்ன திருப்தி இருக்கப்போகுது. 1000 பேர் வெளில நம்மள வாழ்த்தினாலும் நம்ம யோக்கியதை என்னனு நமக்கு தெரியுமே. மனித சிக்கல்களுக்குள்ளும், தர்க்கங்களுக்குள்ளும் சிக்கி சின்னா பின்னம் ஆகாமல் என் வானில் நானே நானாய் சிறகடிக்கிறேன்.
என்னோட கையை என்னோட முகத்தை மணிக்கணக்கா பாத்து ரசிச்ச பால்யமும் பதின்மமும் எனக்கு இப்ப ரொம்ப அழகா தெரியுது. பொருளாதாரம் என்று வரும் இடத்தில் கர்வங்களும், பித்தலாட்டங்களும், புகழ்ச்சிகளும், மேதாவித்தனங்களும் ஒண்ணா சேர்ந்து கிட்டு நம்ம தன் முனைப்பை ரொம்ப திடப்படுத்திப் போட்டுடுது.
இப்டி இருந்தா மரியாதை, அப்டி இருந்தா புகழ், அப்டீன்னு ஒரு போட்டி மனப்பான்மை வந்து என்னைய இந்த உலகம் ஒரு அந்தஸ்தோட பாக்கணும் நான் காலாட்டிக்கிட்டு கையை உயர்த்தி ச்சே...ச்ச்சே...நான் அப்டீ எல்லாம் நீங்க சொல்ற மாதிரி பெரிய ஆளு எல்லாம் இல்லங்க...சாதாரணமான ஆளுதான்.. நீங்க என்ன புகழாதீங்கன்னு ஒரு போதையில எல்லாத்தையும் உள் வாங்கி கிட்டு கண்கள் சொருக பதில் சொல்லணும்.... !
ச்ச்ச்சீ என்ன வாழ்க்கை இது....? எச்சில் பாத்திரத்தில் பிச்சை எடுத்து பிழைத்து விட்டு தெருவோர குப்பைத் தொட்டி நிழலில் நிம்மதியாக உறங்குவது இதற்கு எவ்வளவோ மேல் அல்லவா?
எது செய்தாலும் அது எனக்கு ஒரு அங்கீகாரத்தை கொடுக்க வேண்டுமென்று நினைக்கும் போது செய்யும் செயலை நாம் செம்மையாக செய்வதை விட அங்கீகாரத்தை அடைவதற்கான குறுக்கு வழிகள்தான் நமக்கு அதிகம் தோன்றுகின்றன. பொருள் ஈட்டுவது வாழ்க்கையை வாழத்தான் என்பதை மறந்து விட்டு பொருள் ஈட்டுவேன் என்று கங்கணம் கட்டிக் கொண்டு வாழ்க்கையை இழத்தல் எவ்வளவு மடமையான விடயம்.
இரண்டு துடுப்புக்கள் வேண்டும் படகை செலுத்த, சில சூழல்களில் ஒன்று கூட போதும். படகை செலுத்த வசதியாய் இருக்கிறதே என்று ஆயிரம் துடுப்புக்களை கையில் வைத்திருந்தால் படகையும் செலுத்த முடியாது. துடுப்புக்களின் கனத்தில் படகும் கவிழ்ந்து விடும்.
பணம் பொருள் எல்லாம் துடுப்பு போல, வாழ்க்கை படகு போல இங்கே நமது பயணமும் இலக்கும்தான் முக்கியமே தவிர துடுப்புதான் முக்கியம் என்பது போல எண்ணிக் கொண்டு துடுப்பு சேர்ப்பவர்களை பார்த்தால் சிரிப்புதான் வருகிறது.
இது ஒரு பக்கம் என்றால் எனக்கு இந்த ஆறு என்று ஒன்றில்லை, படகு என்றும் ஒன்றில்லை என்று எனக்குத் தெரியும் அதனால் துடுப்பே வேண்டாம் என்று படகில் ஏறி ஜலத்தில் மூழ்கி இறப்பவர்கள் ஒரு பக்கமும் இருக்கிறார்கள்.
வாழ்க்கையை கடக்கத்தான் உயிர் ஜனித்தது. இதை எப்படி கடக்க வேண்டும் என்று அறிதல் ஒரு வித்தை. வித்தையை அறிந்தால் துடுப்பினை வேண்டுமென்றால் போடலாம்.. வேண்டாமென்றால் நிறுத்தலாம், படகினை எத்திசைக்கு வேண்டுமோ அத்திசைக்கு செலுத்தலாம்... ஒரு கட்டத்தில் படகையும் துடுப்பையும் தூக்கி எறிந்து விட்டு அடுத்த கட்டத்திற்கு நகரலாம்.
பிடிச்ச மாதிரி வாழ்க்கைய வாழ்ந்துட்டு செத்து போகறதுக்கு எனக்கு எதுக்கு ஊர்ல இருக்குற ஓராயிரம் ஏச்சும் பேச்சுக்களும் அப்டீன்னு கூட சில நேரம் நினைக்கிறது உண்டு.
ஒரு பட்டாம் பூச்சியின்
சிறகடிப்பில் லயித்து லயித்து
இதோ முளைத்தே விட்டது
எனக்கான சிறகு....!
எங்கே செல்ல வேண்டும்
என்ற இலக்குகளற்று
நகரும் என் பயணங்களில்
விரிந்து கிடக்கிறது
என் உலகம்!
ஏதேனும் ஒரு பூ வரலாம்
கண நேரம் நான் களைப்பாரலாம்
பல நேரம் பறந்து திரியலாம்
ஏதோ ஒரு நாள் எதுவுமற்று
மரித்து மட்கி மண்ணாக
மாறவும் செய்யலாம்!
யாருக்கு என்ன கவலை...?
(அட கட்டுரை முடிய போகுதுங்க....கொஞ்சம் நடைய மாத்திக்கிறேன்...சீட் பெல்ட் போட்டுக்கோங்க...இப்போ உள்ளுக்குள்ளேயே நாம டேக் ஆஃப் ஆக போறோம். அதுக்கப்புறம் நீங்களே பறந்துக் கோங்க!)
நகரும் பொழுதுகள் நகர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது. நடக்கும் நிகழ்வுகள் நடந்து கொண்டே இருக்கிறது. ஜீசஸ் கூறியது போல உனது இன்றைய தினத்தைப் பற்றி நீ எண்ணி அதை முழுமையாக வாழக் கற்றுக் கொள். உனது நாளையை அந்த நாளே பார்த்துக் கொள்ளும்.
திட்டமிடுதல் என்பதை நாளையோடு தொடர்பு படுத்தாதே அதை இன்று செய்வதாய் மட்டும் எண்ணிக் கொள்... ஏனெனில் நாளை என்பது உறுதியில்லாத ஒரு சாத்தியமே..அது விடியலாம் விடியாமலேயும் போகலாம்...
நீ இன்றில் மூழ்கு; வாழ்வென்னும் அற்புத நடனத்தில் இன்றே உன்னைத் தொலை; இந்தக் கணத்து சந்தோசங்களே நிஜம்...! சிக்கல் இல்லாத மனித மனங்களை கொண்டவர்கள் சொர்க்கங்களில் வாழ்கிறார்கள்..!
வாழ்க்கையை ரசிப்போம் நித்தம் நம்மை சூழ்ந்திருக்கும் பெருங்கருணையின் பேரானந்தத்தில் லயிப்போம்..!
தேவா. S
Comments
சூட்சுமம் நிறைந்த வார்த்தைகள்!
நான் நானாகவே இருப்பதில் தான் எவ்வளவு சுகம்..
நம்மை நாமே கட்டுப்படுத்த கஷ்டப்படும் போது, வேறொருவர் நம்மையும் நம் செயல்களையும் கட்டுப்படுத்துவதும், நாம் பிறரைக் கட்டுப்படுத்த நினைப்பதும் வியப்பாக இருக்கிறது!