நான் யாரோவாய் இருந்த பொழுது நீங்கள் வந்தீர்கள். முகத்தில் புன்னகையை பூசியபடி வெகுநேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தோம் நாம். அதற்கு முன்பெப்போதோ நாம் பார்த்திருக்கிறோம் என்று கூறிய படியே என் கோப்பையிலிருந்த பானத்தை நீங்களாகவே பருகத்தொடங்கினீர்கள், கதைகளை கேட்டபடி கதைகள் சொன்ன உங்களை ஆச்சர்யமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்த போதே எழுந்து என் கைகளை கோர்த்துக் கொண்டீர்கள். நாம் நடக்க ஆரம்பித்திருந்த புள்ளியில் துளிர்த்துக் கொண்டது என்னவென்று தெரியாமல் திகைப்போடு இருந்த என்னை யாரோவாகவே ஆசுவாசப்படுத்தினீர்கள், கடந்தகாலத்தைப் பற்றியோ நிகழ்காலத்தை பற்றியோ அல்லது எதிர்காலத்தைப் பற்றியோ இல்லாமல் காற்றில் நடந்த படி கதைத்துக் கொண்டிருந்த அந்த நிமிடங்களில் எனக்குள் எழுந்த கேள்வியெல்லாம் ஒன்றே ஒன்றுதான்...
யாரோவான என்னை யாரோவான நீங்கள் யாராக கருதியிருப்பீர்கள்?
யோசித்துக் கொண்டேயிருந்த போது சடாரென்று இருள் சூழ்ந்த அந்த நிலம் பேரமைதியாய் ஆனது. என்னருகிள் நீங்கள் நீங்கள் என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் அந்த யாரோ அப்போது அங்கு இல்லை. சின்ன சின்ன பூச்சிகளின் சப்தம் எனக்கு தெளிவாய் கேட்டது, காற்றின் சப்தம் கேட்க மனித சப்தங்கள் இல்லாத வெளிக்குள் நீ செல்ல வேண்டும் என்று எங்கோ படித்ததை ஊ.... ஊ என்று சப்தமிட்ட காற்று உறுதி செய்தது. செவிகளை கூர்மையாக்கிக் கொள்வதைத் தவிர எனக்கு வேறொன்றும் தோன்றவில்லை அப்போது. காற்றின் சப்தமும் நின்று போக மெல்ல என்னை சுற்றி கேட்ட மெல்ல உஸ்ஸ் உஸ்ஸ் என்ற சப்தத்தோடு அரவங்கள் கடந்து போயின. துணை தேடியும் இரை தேடியும் அவற்றின் நகர்வு இருப்பதாகப்பட்டது.
யாரென்று என்னை அறிய என்னைச் சுற்றி இருக்கும் எவற்றுக்கும் அக்கறை இல்லாதது போலவே எனக்கும் அக்கறை இல்லை என்று மீண்டும் நீங்கள் என்னிடம் சொன்னபோது விடிந்திருந்தது. நான் எப்படி யாரோவோ அப்படித்தான் நீங்களும் யரோ அது பற்றி எனக்கு அக்கறை இல்லை...
ஆனால் இவ்வளவு நேரம் எங்கே போயிருந்தீர்கள்? என்று கேட்டபோது என் கைகளை ஆதரவாய் நீங்கள் பற்றிக் கொண்டீர்கள்?
அது அதற்கு முன்பு பற்றிக் கொண்ட கையைப் போல இல்லாமல் இன்னும் மிருதுவாய் இருந்தவுடன் நிமிர்ந்து உங்கள் முகம் பார்த்தேன்
ஆமாம் நீங்கள் யாரோதான்...!
தேவா சுப்பையா...
| Tweet | |||||
